Του Θύμιου Γεωργόπουλου
Οι πρωτοπόροι διανοούμενοι και πολιτικοί επιστήμονες των πολιτισμικά και δημοκρατικά σύγχρονων κοινωνιών της Δύσης, τις τελευταίες δεκαετίες, προβληματίζονται (και έχουν ανοίξει μεταξύ τους διάλογο) ως προς την σταδιακή διολίσθηση και τον επιταχυνόμενο μετασχηματισμό της πολιτικής οργάνωσης και της δημοκρατικής λειτουργίας των κοινωνιών τους, στην λάθος κατεύθυνση.
Δύο είναι οι κυρίαρχοι άξονες του ανοιχτού διαλόγου:
Η αντιπροσωπευτικότητα των εκλογικών διαδικασιών, πόσο ανόθευτα δηλαδή εκπροσωπείται η λαϊκή βούληση στα κεντρικά κυβερνητικά όργανα εξουσίας (τα εκλογικά συστήματα και η εκτεταμένη αντικατάσταση των πολιτικών με τεχνοκράτες), και
Οι συνεργατικές διαδικασίες (μετεκλογικές συμπράξεις διαφορετικών πολιτικών φορέων σε κυβερνητικό επίπεδο).
Αυτά (οι «χαζοί» προβληματισμοί των «κουτόφραγκων») συμβαίνουν στην Εσπερία, γιατί στα καθ’ ημάς – στις παρυφές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα- οι προβληματισμοί της κυβέρνησης αφορούν την εκσυγχρονισμένη επαναφορά των αποτελεσματικών μεθόδων του παρελθόντος, όταν το κράτος βίας καθυπόταζε τις κοινωνικές αντιδράσεις, ενώ τα βασιλικά ανάκτορα απέτρεπαν τις δημοκρατικές αλλά ασύμφορες και επικίνδυνες πολιτικές εξελίξεις.
Το προσχεδιασμένο κυβερνητικό τετράπτυχο που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη αποτελείται από την διαμόρφωση ενός «κράτους λάφυρο», από την βίαιη καθυπόταξη των δικαιωμάτων των πολιτών με «κρατική ανεξέλεγκτη βία», από τον «έλεγχο της δικαιοσύνης» που όχι μόνο θα αθωώνει τις κακουργηματικές πομπές των ημετέρων τους αλλά θα γνωμοδοτεί και υπέρ των συμφερόντων της τάξης τους και από την «μονόπλευρη ενημέρωση» που έχει εξελιχθεί σε κρατική προπαγάνδα.
Υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που διατηρεί ακόμα αμφιβολίες ότι -από την πρώτη ώρα- εφαρμόστηκε καθολικά το δόγμα «L’ Etat c’ est mois» («Το κράτος είμαι εγώ»); Σε πλείστες όσες περιπτώσεις μάλιστα τα ευτράπελα της φούριας τους επικάλυψαν με γελοιότητα και αυτήν ακόμα την καραμπινάτη παρανομία και την προσχηματική διαδικασία των επιλογών τους.
Πότε άλλοτε τόσοι πολλοί παραιτήθηκαν -πριν ακόμα αναλάβουν- από την κοινωνική κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, παρά την διατεταγμένη «σιγή ασυρμάτου» που έχει επιβληθεί σε όλα τα ελεγχόμενα «μέσα ενημέρωσης»;
Η απρόκλητη κρατική βία με τους εφορμούντες «αστακούς» αστυνομικούς σε πανεπιστήμια, καταλήψεις, σπίτια και στέκια συλλογικοτήτων έχει λάβει την μορφή φασίζουσας χιονοστιβάδας, επιβάλλοντας με ντροπιαστικές μεθόδους την τρομοκράτηση -κατά κύριο λόγο- πολιτών και μεταναστών, που δαιμονοποιούνται για όλα τα δεινά της χώρας.
Οι ξυλοδαρμοί, το δημόσιο ξεβράκωμα, η χυδαιότητα, οι εισβολές σε σπίτια χωρίς εισαγγελική εντολή, οι συλλήψεις με χαλκευμένες κατηγορίες που δεν αποδεικνύονται ούτε από ηχογραφημένα ντοκουμέντα και videos, παραπέμπουν σε συνθήκη «κατάσταση πολιορκίας».
Η αντίληψη της κυβέρνησης για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης καταγράφεται εμφατικά στην προσπάθεια αφαίρεσης της δικογραφίας του τεράστιου σκανδάλου της Novartis από την εισαγγελέα κατά της διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη, την ώρα που οι ποινικά διωκόμενοι (για το ίδιο σκάνδαλο) Φρουζής και Μανιαδάκης καταθέτουν ως αξιόπιστοι μάρτυρες στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, που διερεύνα τις ευθύνες του…. «σκευωρού» τέως υπουργού Δ. Παπαγγελόπουλου.
Η κυβέρνηση αυτή, τέλος, αποδεδειγμένα πια, μισεί την ενημέρωση γιατί παράγει ελευθερία. Έτσι αποσιωπά γεγονότα, διαστρεβλώνει ειδήσεις, παραποιεί επίσημα την αλήθεια και δίνει μάχη απροκάλυπτα (μέσα από το Μαξίμου) να στραγγαλίσει οικονομικά για να πάψει η έκδοση του απροσκύνητου Documento, αφού είναι επικίνδυνο ως αποκαλυπτικό και έγκριτο.
Η Δημοκρατία όμως ζει και αναπτύσσεται στα πεδία που ευδοκιμούν η ελευθερία, τα δικαιώματα, η δικαιοσύνη και η ελεύθερη ενημέρωση.
Οι περί του αντιθέτου πεποιθήσεις σκοτώνουν την Δημοκρατία γιατί όπως έλεγε και ο Φρίντριχ Νίτσε:
“Οι πεποιθήσεις είναι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της αλήθειας, από τα ψέματα.”
Κουτί Πανδώρας
